Het zwarte zwijntje Herman zit vandaag niet goed in zijn vel. Nochtans is er geen vuiltje aan de lucht: de zon schijnt, hij heeft lekkers te eten, en ook zijn modderbadje staat klaar. Wat vreemd. Hij snapt zelf ook niet goed wat er scheelt: hij is niet ziek, en zijn staartje ligt nog steeds in de juiste krul. Het blijft knagen. En dat zien ook zijn vrienden, de kippen. Lusteloos sjokt Herman rond, en hij laat zijn kopje hangen: hij heeft nergens zin in. Kop op, Herman!, klinkt het. Kop op, en kom erbij. Herman legt zich naast zijn vrienden in de zon, maar ook zijn vrienden of de warmte op zijn lijf vrolijkt hem niet op. Hij probeert echt alles, tot hij plots te weten komt wat hem al die tijd in de weg zat ...

Oh, wat heerlijk! Een boek dat in z'n pure vorm zo weinig verhaal of inhoud heeft, maar daarom net zo sterk is: Herman heeft gewoon een off day, en dat is perfect oké! Yvonne Jagtenberg toont hoe vakkundig ze is in de eenvoud die je tot in het diepste van je ziel weet raken. De tekeningen zijn simpel en kleurrijk. Frisse penseelstreken toveren een kunstzinnige, maar emotionele wereld op het blad. De tekst is kort en helder. De poëzie van de tekst leest vlot, maar neemt geen aandacht weg van de prenten. Hoe minder Herman zelf een reden kan aanduiden waarom hij zich sip voelt, des te meer herken je de verlorenheid die je op zo'n dagen zelf voelt knagen. De opluchting is dan ook groot, wanneer Herman zijn tranen rijkelijk laat vloeien, gewoon, omdat die in de weg zaten. Geeft niks, troost zijn vriend, de haan, hem.

Het verhaal en de manier waarop Yvonne Jagtenberg het brengt is ongelooflijk sterk: stoere zwijnen kunnen ook huilen, zelfs zonder reden. En het voor jezelf toegeven, helpt je vooral verder. Het wordt hoog tijd dat de meh-, de ik weet niet- en de geef niks-momenten ook gewoon kunnen worden uitgesproken. En als het kan, liefst nog op de prachtige manier van Jagtenberg's Kop op, Herman.

Simpelweg: heerlijk!