Over dit boek een recensie schrijven is best moeilijk. Het boek neemt namelijk heel veel onverwachte wendingen waarbij je als lezer wel doorhebt dat er iets niet is wat het lijkt, maar er niet meteen de vinger op kan leggen. Dat is meteen ook wat het boek zijn eigenheid geeft. Als lezer wil je blijven doorlezen om te weten wat er nu juist aan de hand is. De asteroïde die met 84,7% zekerheid op aarde zal neerstorten en voor het einde van de wereld zal zorgen, lijkt onwaarschijnlijk. Zeker omdat de rest van de wereld zich het niet lijkt aan te trekken. Maar wat is er dan wel aan de hand? Het indringende verhaal sleept je mee. Grote thema’s als verlies en racisme worden op een originele manier in dit boek aangekaart. Het belerende wat je bij die thema’s soms kan hebben, is volledig afwezig. Dat komt misschien omdat we alles door de ogen van de elfjarige Kemi beleven. Je lijkt wel volledig onder haar vel te kruipen. Je voelt haar passie voor kansberekening, haar liefde voor familie en haar angst van de asteroïde.

Kemi neemt ons mee in haar werkelijkheid. Samen gaan we naar het huis van haar tante. Daar komt de familie samen om het einde af te wachten. Uiteraard is er veel verdriet in het huis. Kemi hoeft niet meer naar school zoals de rest van haar vriendinnen. Als een echte onderzoeker en statisticus spendeert ze haar tijd aan het onderzoeken van de asteroïde. De kans is groot dat haar familie over vier dagen niet meer zal bestaan. Althans, niet meer in dezelfde vorm zal bestaan: materie kan niet zomaar verdwijnen. Kemi wil daarom graag iets tastbaar achterlaten en besluit een tijdscapsule te maken. Zo leren we de familie wat beter kennen. Maar na vier dagen zal Kemi toch wel echt afscheid moeten nemen. Bestaat de asteroïde? Is ze echt zo erg? Of is er toch iets anders aan de hand?