De eerste zaak waar de jonge Wexford bij betrokken wordt, is de moord op een jonge vrouw. Omdat haar man er een minnares op na houdt, die hem trouwens geen alibi wil verschaffen, en omdat scheiden in die tijd niet zo evident was, wordt hij voor Wexfords superieuren de enige verdachte. Intuïtief verdenkt Wexford een buurman, een zekere Targo, een gedrongen man die ’s nachts in het licht van een straatlantaarn woedend naar hem staat te kijken. Een getuige had een man, kort van stuk, door de tuin van het slachtoffer zien lopen, maar Targo paste op zijn zoontje en had geen motief.
De verdachte verdwijnt enkele jaren uit beeld, maar wanneer een andere vrouw wordt vermoord en hij Wexford begint te stalken, wordt diens achterdocht alleen maar sterker. Targo heeft blijkbaar op de een of andere manier het idee dat het leuk zou zijn om een politieman op een bepaalde manier in zijn macht te hebben: iemand die wist wat hij gedaan had, en wat hij zo nu en dan ook in de toekomst nog eens zou doen, maar daar niets tegen kan ondernemen. Na een volgende moord maakt Wexford zijn assistent deelgenoot van zijn vermoedens, maar die reageert zeer nuchter: ‘Hij heeft u strak aangekeken, en u meent dat hij u heeft gestalkt? En daaruit blijkt volgens u dat hij deze vrouw heeft vermoord, die hij helemaal niet kende? En u heeft geen enkel bewijs?’.
Hij begint te begrijpen dat er niemand is die hij in vertrouwen kan nemen zonder dat er vol ongeloof naar hem geluisterd zou worden. Uiteindelijk linkt Wexford de moorden op de vrouwen met de verblijfplaats van Targo en achterhaalt hij zijn motief. Hij kiest iemand uit van wie iemand anders verlost wil zijn. Om één of andere reden heeft hij er behoefte aan om mensen die dat nodig hebben een handje te helpen bij hun problemen. Misschien doet hij dat om tegen zichzelf te kunnen zeggen: zo slecht ben ik nu ook weer niet, ik heb hem een dienst bewezen. Of misschien verschaft het hem een reden voor wat hij doet. Hij moet iemand vermoorden, maar hij heeft wel iets nodig waarmee hij dat voor zichzelf kan rechtvaardigen. Tijdens Wexfords kruistocht houdt een feministische rechercheur zich bezig met de verdwijning van een islamitisch meisje. Er wordt gedacht aan een gedwongen huwelijk en eerwraak. Op een professionele wijze brengt Ruth Rendell de twee zaken met elkaar in verband.
Slapende honden is het laatste boek van Rendell over Wexford. De inspecteur is een anachronisme geworden: hij kan niet schaduwen en kan niet met computers overweg. Vroeger was hij kouder, nu wil hij al die lelijke en afschuwelijke beelden in een doosje stoppen en het ergens neerzetten waar hij het niet kan terugvinden. Zijn fans zullen hem missen. [Myriam Bellens] Verberg tekst

Laatste deel in een reeks politieromans met inspecteur Wexford en zijn collega Burden in de hoofdrollen. Sinds het begin van zijn carrière is Wexford ervan overtuigd dat Eric Targo minstens één moord heeft gepleegd. Omdat er geen concreet bewijs was, maar alleen vermoedens op basis van Targo's gedrag, heeft Wexford - die in de loop der jaren zo nu en dan door Targo gestalkt is - zijn mond erover gehouden. Targo, altijd in gezelschap van een hond en een sjaal dragend, duikt weer op en Wexford verwacht een nieuwe moord. Intussen is Wexfords collega Hannah Goldsmith ervan overtuigd dat Tamima Rahman, een intelligente Pakistaanse leerlinge op de middelbare school waar de vrouw van Burden les geeft, tegen haar zin is uitgehuwelijkt. Ze trekt vele conclusies die eigenlijk nergens op gebaseerd zijn. Uiteindelijk komen beide verhaallijnen samen en volgt een verrassend einde. Zoals van de populaire Engelse schrijfster (1930) verwacht mag worden, is ook dit weer een psychologisch goed onderbouwd verhaal. In de loop der jaren zijn de Wexfordboeken steeds minder pure politieromans geworden en steeds meer bespiegelingen over het hoe en waarom van misdaad. Enkele zijlijnen blijven als losse eindjes bungelen. Van de Wexforddetectives is een televisieserie gemaakt. Vrij kleine druk. Verberg tekst