In dit vervolg op De bende van Lieke maakt Lieke je weer deelgenoot van haar alledaagse belevenissen. Ze doet dat aan de hand van losstaande, korte hoofdstukjes die altijd een herkenbaar thema aansnijden. Herkenbaar maar gelijktijdig ook verrassend. Lieke vertelt namelijk op een opmerkelijk eigen wijze over wat ze thuis en op school meemaakt. Ze schrijft haar gedachten uitvoerig neer en toont daarbij fantasierijke kronkels. Haar reacties zijn vaak tegendraads, gevat en stemmen tot nadenken. Geheimen, zo vindt ze, die zijn er om door te vertellen, want anders zijn het toch geen geheimen meer. Voor leeftijdsgenoten lijkt het aantrekkelijk om lezend de wereld vanuit haar standpunt te benaderen. Voor meelezende volwassenen of voor wie heel goed tussen de regels kan lezen, vormen de uitspraken van Lieke een bron om –met veel humor– het leven vanuit de ogen van een jonge puber te bekijken. In het eerste deel stonden de vriendinnen vaak centraal. Wanneer in het tweede deel het coronavirus zijn intrede maakt, raken de vriendinnen even op een zijspoor en stort Lieke zich op de natuur om haar heen. Ze houdt zich nu o.a. bezig met steentjes die ze laat balanceren of een stroompje water dat ze volgt. Daarover vertelt ze: Ik kreeg het idee dat ik het niet was die met de stroompjes en de stenen speelde, maar dat wij met elkaar speelden. Alsof het een hele nieuwe bende was die ik had. De natuur. ‘De natuur van Lieke’, in de plaats van ‘De bende van Lieke’.

Ook al zijn de de situaties waarin Lieke verzeild raakt en de vragen die ze stelt heel eigentijds, toch lijkt het soms alsof zij en haar bende deel uitmaken van een geïsoleerd stukje van de maatschappij. Sociale media maken geen deel uit van haar leefwereld en hoewel de namen van de personages enige diversiteit vertonen, ziet iedereen er op de illustraties erg wit uit. Voor wie zich daarop toespitst en als leesbevorderaar een zo breed mogelijk publiek met herkenbare verhalen in aanraking wil brengen, zou dat een drempel kunnen vormen. Maar tegelijkertijd nodigt het boek uit tot gewoon luchtig lezen en meeleven, mijmeren en stilstaan bij de paginagrote illustraties. De zwart-wittekeningen van Aart Clerkx lijken op krachtige pentekeningen uit een nostalgische strip. Ze bieden een persoonlijke kijk op het gebeuren en zoals dat ook in de tekst voorkomt zit de humor subtiel verweven in het grote geheel.