VRT-journalist Louis van Dievel kreeg de voorbije weken nogal wat collega's over de vloer naar aanleiding van zijn debuut, de thriller Happy Days. Niet zozeer het verhaal dat Van Dievel had bedacht boeide hen, wel het hoofdpersonage, een journalist van deze krant nota bene, die kampt met een alcoholverslaving. Bovendien bleek dat hoofdpersonage, Louis van Thillo, in nogal wat opzichten het alter ego te zijn van de auteur. In de diverse interviews die hij weggaf, vertelde Van Dievel uitgebreid over zijn drankverslaving, hoe die zijn leven jarenlang domineerde en bijna ruïneerde. Zes jaar geleden zocht hij professionele hulp, ging in therapie en zwoer de drank af. Sindsdien is hij een succesvolle ex-alcoholist.

Wellicht heeft het schrijven van Happy Days voor Van Dievel een therapeutische waarde gehad; de auteur die zijn demonen onder ogen ziet en er voorgoed mee afrekent. Dat levert een aantal strak geschreven scènes op waarin de auteur zijn hoofdpersonage total loss en laveloos opvoert. Daaruit blijkt dat hij weet waarover hij schrijft. Hij heeft de roes en de kater te vaak aan den lijve ondervonden. Maar het boek ontbeert een sterk verhaal en een spannende plot. Want hoewel Van Dievels debuut gepresenteerd wordt als een thriller, is Happy Days allesbehalve spannend.

Gruwelijk is het wel. ,,Een waanzinnige spiraal van donkere seks en geweld,'' staat er op het achterplat. Dat is niet eens overdreven. Vanaf het eerste hoofdstuk, waarin Louis van Thillo getuige is van een aanrijding die een koelbloedige moord blijkt te zijn, stopt de gruwel niet meer. Er wordt veelvuldig gemoord en verkracht, huizen worden in brand gestoken en er gebeuren dodelijke ongevallen. Wanneer Louis van Thillo in de gevangenis belandt omdat ook hij verdacht wordt van allerlei onfrisse praktijken, wordt hij op een brutale manier vernederd. Van Dievel trekt werkelijk alle registers open en dompelt de lezer onder in een orgie van bruut seksueel geweld. Desondanks blijft de spanning die zou moeten voortvloeien uit Van Thillo's zoektocht naar de moordenaars en zijn inspanningen om uit hun klauwen en die van het gerecht te blijven, zo goed als uit.

Erger is dat het verhaal zo wordt opgeschroefd dat het elke geloofwaardigheid mist. Of je zou de avonturen van Van Thillo moeten interpreteren als een boze droom, veroorzaakt door de alcoholdampen in zijn brein. Maar daarvoor reikt de auteur amper sleutels aan. De titel mag dan ironisch zijn, gebaseerd op een beroemde gospelhit van enkele decennia geleden, het boek is dat helemaal niet. Je kunt het niet anders lezen dan als een rauw-realistisch verslag van een tocht door de hel. Het verhaal mist het elke nuance. De bakken gruwel die Van Dievel over de lezer uitstort, hebben na een tijd eerder een afstompend dan een beklemmend effect. Daardoor verlies je elke interesse in de hoofdfiguur en zijn worsteling met de drankduivel. Zo mislukt Happy Days als thriller èn als egodocument.

Deflo is met Kortsluiting aan zijn vierde thriller toe in de reeks rond de Mechelse inspecteur Dirk Deleu en onderzoeksrechter Jos Bosmans. Hoofdfiguur van dit boek is Herman Verbist, een schizofreen die een kind ontvoert om het als zijn eigen spruit op te voeden. En passant vermoordt hij ook zijn vrouw en de moeder van het kind. Maar al snel beseft hij dat Wicht, zoals hij het kind noemt, een moeder nodig heeft. Als bij wonder kruist een jonge vrouw zijn pad.

Nog voor het boek goed en wel begonnen is, zijn Deleu en Bosmans Verbist op het spoor, maar het duurt nog erg lang voor ze hem te pakken krijgen. Eigenlijk draait Kortsluiting niet zozeer rond de zoektocht naar Verbist, Deflo wil een genuanceerd portret schilderen van een schizofreen. Dat lukt maar ten dele. Herman Verbist blijft te veel een sjabloon. Deflo slaagt er onvoldoende in de verwrongen denkwereld van Verbist in woorden om te zetten. Vooral het veelvuldig gebruik van de inwendige stem, die niet altijd consequent in cursief wordt weergegeven, begint na een tijd te irriteren. Verbists gesprekken met zijn demonen, Molok voorop, zijn vaak zoutloos. Vooral in het begin van het boek slaagt Deflo er onvoldoende in om binnen te dringen in de psyche van Verbist en slaat hij de bal geregeld mis. Deleu, die door echtscheidinsperikelen wordt geplaagd en Bosmans, die zich zorgen maakt over zijn dochter -- haar huwelijk loopt ook al op de klippen -- blijven evengoed kleurloos. Dat is meteen de term die het meest van toepassing is op dit boek.

Verberg tekst

Deflo is een geboren Mechelaar maar hij verzeilde via Eppegem en Vilvoorde in Brussel. Dat belet hem niet om het decor van zijn geboortestad te blijven gebruiken. In ,Kortsluiting' gaat het om een moordzaak die zoals in de vorige verhalen door de onderzoeksrechter Bosmans en zijn speurder Deleu opgelost moet worden. Spil is een schizofrene dader die een allesoverheersende vaderliefde koestert voor een baby.

,,Het is een brok pretentieloos leesplezier,'' zegt de auteur zelf, ,,gesitueerd in het rustige, burgerlijke Mechelen omdat een thriller nog beklemmender wordt als de lezer het gevoel krijgt dat het naast zijn deur kon gebeurd zijn.'' Deflo ontdekte zijn schrijverstalent met hoorspelen, sketches en toneel maar pas toen hij zich aan psychologische thrillers waagde ging de bal aan het rollen. ,,Het is een genre waar ik van houd en dat ik dus ook graag schrijf.''

Van zijn hand verschenen ondertussen Naakte Zielen, Bevroren Hart en Lokaas . Ze stonden alle drie in de top tien en van Lokaas gingen 10.000 exemplaren over de toonbank, uitzonderlijk in Vlaanderen. Deflo werkte voor een bank maar is nu met loopbaanonderbreking om zich aan het schrijven te wijden.

,,Van de Vlaamse markt alleen kun je niet leven maar ik heb vergevorderde contacten om schrijver en scenarist van een tiendelige tv-serie te worden. Die zou in verschillende landen vertoond worden. Veel meer mag ik er niet over kwijt omdat de onderhandelingen nog lopen. Als het lukt ben ik helemaal gelanceerd.''

Deflo levert ook een bijdrage voor de bundel Crime in Vlaanderen die uitkomt tijdens de Zomer van het Spannende Boek.

Verberg tekst

Een enigszins in het leven teleurgestelde vrouw vindt bezwarende elementen op de pc van haar echtgenoot en beneemt zich van het leven. Als inspecteur Dirk Deleu ter plaatse komt, is de echtgenoot spoorloos. De actie verlegt zich vervolgens naar de Mechelse kruidtuin, waar een late wandelaar een lege kinderwagen aantreft naast het verminkte lijk van Jenny Peulders. De ongehuwde moeder werd op gewelddadige wijze om het leven gebracht en haar baby is verdwenen. Deze twee verhaallijnen convergeren wanneer onder een viaduct in Mechelen een auto wordt aangetroffen van de verdwenen echtgenoot. Alles wijst in de richting van een gezinsdrama, maar Deleu, die zich vastbijt in de zaak, stuit op tegenstrijdigheden. Zijn onderzoek naar het verleden van de man brengt geleidelijk de geheimen van een ontredderde eenzaat aan de oppervlakte, wiens waanbeelden nog meer slachtoffers zullen eisen.

Deflo is erin geslaagd een geloofwaardig en indringend beeld op te hangen van de claustrofobische gedachtewereld van een schizofreen. De korte dynamische hoofdstukken lijken wel geconcipieerd op het tempo van de snel verspringende emoties en de paranoïde gedachtekronkels van het hoofdpersonage. Aan de hand van de talrijke flashbacks treedt de lezer binnen in het geestelijke en emotionele labyrint van een psychopaat, wat op zich al geen geringe verdienste is. Inspecteur Deleu komt als personage iets minder uit de verf, maar dat komt waarschijnlijk omdat hij en zijn team in Kortsluiting de handen vol hebben om de talrijke losse eindjes op een bevredigende manier aan elkaar te knopen. Het vakmanschap van Luc Deflo neemt toe met elk nieuw boek. [Staf Schoeters] Verberg tekst

De knettergekke Verbist vermoordt een jonge moeder en neemt haar dochtertje mee. Ongeveer op hetzelfde moment leest zijn zwangere vrouw zijn dagboek en pleegt ze, ontdaan, zelfmoord. De dader duikt onder en het Mechelse politieduo Bosmans en de zieke Deleu zetten de jacht in. Via dubieuze chatvrienden en -vriendinnen van Verbist komen ze meer te weten over zijn psyschotische karakter maar raken ze geen stap dichterbij. Ondertussen wordt de prille vader hoe langer hoe nerveuzer omdat hij niet weet hoe de baby te verzorgen, te kleden of eten te geven zodat hij de straat op moet. Deleu ziet hem een paar keer lopen maar slaagt er niet in hem te volgen. Tot de nickname van de chatter hen op het goede spoor zet. De ondertussen compleet doorgedraaide Verbist blijft zonder aanleiding moorden. Derde harde thriller van Deflo met hetzelfde speurdersduo. Veel gruwel, horror en bloed, veel interactie door wisselend vertelperspectief. Beklemmend boek maar niet voor gevoelige lezers. Normale druk.