VRT-journalist Louis van Dievel kreeg de voorbije weken nogal wat collega's over de vloer naar aanleiding van zijn debuut, de thriller Happy Days. Niet zozeer het verhaal dat Van Dievel had bedacht boeide hen, wel het hoofdpersonage, een journalist van deze krant nota bene, die kampt met een alcoholverslaving. Bovendien bleek dat hoofdpersonage, Louis van Thillo, in nogal wat opzichten het alter ego te zijn van de auteur. In de diverse interviews die hij weggaf, vertelde Van Dievel uitgebreid over zijn drankverslaving, hoe die zijn leven jarenlang domineerde en bijna ruïneerde. Zes jaar geleden zocht hij professionele hulp, ging in therapie en zwoer de drank af. Sindsdien is hij een succesvolle ex-alcoholist.
Wellicht heeft het schrijven van Happy Days voor Van Dievel een therapeutische waarde gehad; de auteur die zijn demonen onder ogen ziet en er voorgoed mee afrekent. Dat levert een aantal strak geschreven scènes op waarin de auteur zijn hoofdpersonage total loss en …Lees verder
VRT-journalist Louis van Dievel kreeg de voorbije weken nogal wat collega's over de vloer naar aanleiding van zijn debuut, de thriller Happy Days. Niet zozeer het verhaal dat Van Dievel had bedacht boeide hen, wel het hoofdpersonage, een journalist van deze krant nota bene, die kampt met een alcoholverslaving. Bovendien bleek dat hoofdpersonage, Louis van Thillo, in nogal wat opzichten het alter ego te zijn van de auteur. In de diverse interviews die hij weggaf, vertelde Van Dievel uitgebreid over zijn drankverslaving, hoe die zijn leven jarenlang domineerde en bijna ruïneerde. Zes jaar geleden zocht hij professionele hulp, ging in therapie en zwoer de drank af. Sindsdien is hij een succesvolle ex-alcoholist.
Wellicht heeft het schrijven van Happy Days voor Van Dievel een therapeutische waarde gehad; de auteur die zijn demonen onder ogen ziet en er voorgoed mee afrekent. Dat levert een aantal strak geschreven scènes op waarin de auteur zijn hoofdpersonage total loss en laveloos opvoert. Daaruit blijkt dat hij weet waarover hij schrijft. Hij heeft de roes en de kater te vaak aan den lijve ondervonden. Maar het boek ontbeert een sterk verhaal en een spannende plot. Want hoewel Van Dievels debuut gepresenteerd wordt als een thriller, is Happy Days allesbehalve spannend.
Gruwelijk is het wel. ,,Een waanzinnige spiraal van donkere seks en geweld,'' staat er op het achterplat. Dat is niet eens overdreven. Vanaf het eerste hoofdstuk, waarin Louis van Thillo getuige is van een aanrijding die een koelbloedige moord blijkt te zijn, stopt de gruwel niet meer. Er wordt veelvuldig gemoord en verkracht, huizen worden in brand gestoken en er gebeuren dodelijke ongevallen. Wanneer Louis van Thillo in de gevangenis belandt omdat ook hij verdacht wordt van allerlei onfrisse praktijken, wordt hij op een brutale manier vernederd. Van Dievel trekt werkelijk alle registers open en dompelt de lezer onder in een orgie van bruut seksueel geweld. Desondanks blijft de spanning die zou moeten voortvloeien uit Van Thillo's zoektocht naar de moordenaars en zijn inspanningen om uit hun klauwen en die van het gerecht te blijven, zo goed als uit.
Erger is dat het verhaal zo wordt opgeschroefd dat het elke geloofwaardigheid mist. Of je zou de avonturen van Van Thillo moeten interpreteren als een boze droom, veroorzaakt door de alcoholdampen in zijn brein. Maar daarvoor reikt de auteur amper sleutels aan. De titel mag dan ironisch zijn, gebaseerd op een beroemde gospelhit van enkele decennia geleden, het boek is dat helemaal niet. Je kunt het niet anders lezen dan als een rauw-realistisch verslag van een tocht door de hel. Het verhaal mist het elke nuance. De bakken gruwel die Van Dievel over de lezer uitstort, hebben na een tijd eerder een afstompend dan een beklemmend effect. Daardoor verlies je elke interesse in de hoofdfiguur en zijn worsteling met de drankduivel. Zo mislukt Happy Days als thriller èn als egodocument.
Deflo is met Kortsluiting aan zijn vierde thriller toe in de reeks rond de Mechelse inspecteur Dirk Deleu en onderzoeksrechter Jos Bosmans. Hoofdfiguur van dit boek is Herman Verbist, een schizofreen die een kind ontvoert om het als zijn eigen spruit op te voeden. En passant vermoordt hij ook zijn vrouw en de moeder van het kind. Maar al snel beseft hij dat Wicht, zoals hij het kind noemt, een moeder nodig heeft. Als bij wonder kruist een jonge vrouw zijn pad.
Nog voor het boek goed en wel begonnen is, zijn Deleu en Bosmans Verbist op het spoor, maar het duurt nog erg lang voor ze hem te pakken krijgen. Eigenlijk draait Kortsluiting niet zozeer rond de zoektocht naar Verbist, Deflo wil een genuanceerd portret schilderen van een schizofreen. Dat lukt maar ten dele. Herman Verbist blijft te veel een sjabloon. Deflo slaagt er onvoldoende in de verwrongen denkwereld van Verbist in woorden om te zetten. Vooral het veelvuldig gebruik van de inwendige stem, die niet altijd consequent in cursief wordt weergegeven, begint na een tijd te irriteren. Verbists gesprekken met zijn demonen, Molok voorop, zijn vaak zoutloos. Vooral in het begin van het boek slaagt Deflo er onvoldoende in om binnen te dringen in de psyche van Verbist en slaat hij de bal geregeld mis. Deleu, die door echtscheidinsperikelen wordt geplaagd en Bosmans, die zich zorgen maakt over zijn dochter -- haar huwelijk loopt ook al op de klippen -- blijven evengoed kleurloos. Dat is meteen de term die het meest van toepassing is op dit boek.
Verberg tekst