Hoe vaak wordt Brusselmans’ nieuwste boek niet op dezelfde manier verwelkomd: ‘wéér eentje, nummer hoeveel al? Vijftig, zestig? Meer van hetzelfde, voer voor liefhebbers.’ Hetzelfde lot lijkt ook Mogelijke memoires beschoren. Terecht heeft hij het er zelf moeilijk mee dat humor in de literatuur onderschat wordt maar het is verbazingwekkend hoeveel moeite het kost om verder te kijken dan de verzinsels en ironische grappen waarmee Brusselmans de pagina’s vult. Want met zijn laatste boek, de afsluiter van de trilogie over de breuk met Tania, heeft hij een indrukwekkend weefsel van taal gecreëerd, grappig en ook aangrijpend.
Die humor vinden we terug in zijn verzonnen memoires. Halverwege verandert de toon echter en begint er een spel dat bij elke andere auteur postmodernistisch genoemd zou worden. Niemand gooit zo radicaal feit, fictie, leugens en autobiografie door elkaar als hier in het labyrintische laatste hoofdstuk (dat meer dan helft van het boek in beslag neemt). Daarbij komt dat Brusselmans constant naar zichzelf, zijn eigen tekst(en) verwijst en een taalhumor aan de dag legt die op een postmoderne ironische manier alles constant onderuit haalt.
In de eerste hoofdstukken over zijn verzonnen jeugd in Hamme haalt hij het idee van memoires onderuit, maar toont later dat het plezier van het verzinnen van absurde personages in een ironische oervlaamse setting ook een vluchtweg is die hem niet redt van de eenzaamheid en wanhoop waarin de schrijver beland is. Zoals in veel van zijn andere boeken heeft Brusselmans hier het schrijven zelf gethematiseerd, en ook daarin is hij eerlijker dan ooit: hij schrijft erover dat hij schrijft, en pagina’s vol verzint tot de deadline komt en het boek af is. Daarom is het boek een vlucht, van en naar het onafwendbare einde. Met het laatste hoofdstuk eindigt ook zijn tijd met Lio. Want Mogelijke memoires gaat over onmogelijkheid: het verleden kan hij niet terughalen. Hoe hij ook als een razende schrijft, noch het verleden noch Lio komen terug. Een boek waarin de veelschrijver wankelt, twijfelt en zichzelf onderuithaalt op de enige mogelijke manier: verder schrijvend en verzinnend. Meer typisch Brusselmans-gezwans? Dan wel serieuzer dan ooit tevoren. [Rasmus Van Heddeghem] Verberg tekst

Memoires dienen te berusten op in ieder geval grotendeels controleerbare feiten. In de eerste dertien hoofdstukken bouwt Brusselmans duidelijk een verzonnen verleden op, in het laatste meer dan 200 pagina’s bevattende hoofdstuk haalt hij dit weer onderuit. Zoals gebruikelijk in zijn romans is het een woordenbrij waarin 'ons Herman' het over van alles (en nog meer) heeft; ook over zichzelf en het zelfmedelijden. Toch is dit niet zijn minste proza, met vermakelijke grappen en grollen. De liefhebbers van zijn proza zullen er opnieuw mee weglopen. Kleine druk.