De titel van deze nieuwe jeugdreeks van Carry Slee verwijst naar de naam van de weblog van Britt, een tienermeisje. Zoals de meeste pubers kent zij heel wat zorgen ? zo zijn haar ouders uit elkaar, en heeft haar vader een nieuwe vriendin, Yahima. Haar moeder heeft de breuk nog niet verwerkt en verwerpt Yahima, terwijl Britt haar eigenlijk wel leuk vindt. Moeder heeft dan weer een oogje op de vervelendste leraar van de school: Blok, die de tieners o.m. "Blok geitensok" en "superloser" noemen.

Britts relatie met haar beste vriendin Noah kent complicaties wanneer een derde meisje, Sanne, op de proppen komt. Niet alleen voelt Britt zich aan de kant geschoven, Sanne houdt er ook gewoonten op na die Britt helemaal niets zeggen. Bovendien laat Noah zich door haar beïnvloeden. Verder wordt er onder Britts vriendinnen soms wat gelachen met het feit dat ze nog geen vriendje heeft, maar heel erg vindt ze dat niet. Op wie zou ze immers verliefd moeten worden? De situatie wordt pas benard wanneer Britt dan toch verliefd wordt op Dave, de vriend van Noah.

Slee schetst in dit boek een realistisch beeld van de gevoelens die Britt parten zullen spelen. Een heel aantal van haar beslommeringen zijn voor hedendaagse jongeren erg herkenbaar. Aangrijpend zijn dan weer die fragmenten waarin Britt zich verscheurd voelt tussen haar moeder en Yahima, en schippert tussen boosheid, medelijden, en liefde voor haar moeder. De rode draad doorheen het verhaal is de weblog van Britt, waarop we allerlei fragmenten te lezen krijgen: dagboeknotities waarin Britt haar hart lucht, grappige zelfgemaakte testjes en reacties van vrienden. Dit alles wordt aangevuld met kleine computertekeningen van Britts hand, meteen de enige illustraties in het boek. Zowel de weblog als het verhaal staan bol van de tienertaal: "zoww", "shit", "vette player", "vet gaaf", "mijn favo zwijmelsong"... Soms krijg je ook computertaal te lezen waarin correct spellen overbodig is: "een £w33ty", "kweenie", "nix", "egt"... Verder zijn er heel wat typisch Nederlandse uitdrukkingen: "daar ga ik niet over", "bijspijkeren", "dat vind ik altijd zo misselijk"... Slee maakt ten slotte veel gebruik van de directe rede, zodat het lijkt alsof het verhaal door Britt zelf geschreven is.

De grootste kwaliteit van het boek is het inlevingsvermogen van de auteur: ze kan zich uitstekend verplaatsen in de leefwereld van tieners. [Patricia Jeunen] Verberg tekst

Brugklasser Britt heeft veel problemen: ouders die pas uit elkaar zijn, een hysterische moeder, een beste vriendin die liever met een ander meisje optrekt, een loserleraar die achter haar moeder aangaat, en zelf wordt ze superverliefd op het vlotte vriendje van haar vriendin. Gelukkig kan ze afreageren op haar weblog, tot die gekraakt wordt! En verder maakt ze kleine testjes op haar log, om haar eigen en andermans zelfkennis aan te scherpen. Verhaal in de bekende stijl, met veel dialogen en snelle wendingen in de gebeurtenissen. Makkelijk taalgebruik, groot lettertype, afdrukken van webconversaties met minitekeningetjes en 'testjes' (op een grijze ondergrond), waardoor het geheel overzichtelijk is en lekker vlot wegleest. Door het hoge soap-gehalte (ruzies, cafébezoek, winkeldiefstalletjes, schoolperikelen, ouders met relatieproblemen, enz.) zal dit eerste deel van een nieuwe serie bij een groot deel van de beoogde leeftijdsgroep wel goed aanslaan. De vele losse eindjes aan het slot doen hunkeren naar deel twee. Wel jammer dat de er veel fouten in de tekst zijn blijven zitten. Vanaf ca. 11 jaar. Verberg tekst