Kranendonk heeft al een heel aantal boeken op haar palmares staan. Ze schrijft zowel voor volwassenen, jeugd als kinderen. Brand is een young adult.

De lezer wordt al in het eerste hoofdstuk meegenomen in een seksscène, dat belooft! Verrassend dat wel, maar ook van korte duur. Niet veel later heeft Roman immers een paniekaanval en dat die te maken heeft met de brandgeur, lijkt me met zo’n titel nogal wiedes. Al snel wordt duidelijk dat Roman een trauma heeft opgelopen. Hoe de vork juist aan de steel zit, wordt naarmate het verhaal vordert duidelijk. Roman verloor zijn zusje in een brand en dat zorgt logischerwijs voor een zware rugzak bij het hele gezin. Ieder probeert het op z’n eigen manier een plaatsje te geven, maar communicatie ontbreekt, waardoor het gezin uiteen dreigt te vallen. Ruzies, beeld zonder klank, elkaar ontlopen … als lezer voel je dat het serieus scheef zit en dat er een bom op ontploffen staat. Net op het moment dat je denkt “ja, er gaat gezegd worden wat er gezegd moet worden”, gebeurt het niet. Toch kan je de situatie wel plaatsen en lees je met de hoop dat het gezin uiteindelijk wel tot praten komt. Kranendonk beschrijft de gevoelens van de personages zodat ze elk op hun manier onder je huid kruipen.

Het trauma van Roman heeft ook effect op zijn vriendschappen. Als zittenblijver is hij het lief van Celine en heeft hij een leuke vriendengroep. Toch staan ook die relaties onder druk. Niemand weet immers wat hij doormaakt. Doordat Roman niet alles vertelt, voelen zijn vrienden (en zeker Celine) zich ook in de steek gelaten. Een beetje vreemd wordt het wanneer Roman in contact komt met een jongen die gefascineerd is door de brandweer. In het verhaal is dat net wat te toevallig voor mij. Wat in het begin een verhaal voor 15-plussers leek te worden, wordt qua verhaallijn eentje voor 13-jarigen. 

De tempowisselingen zijn opvallend. Zo worden de brandoefeningen van de jeugdbrandweer uitgebreid beschreven, maar over de moeilijkheden thuis lijkt er snel heen gegaan te worden. Ook de link tussen Roman en Kevin komt daardoor wat in de schaduw te staan.

Het boek leest vlot en de gebruikte taal is mooi. De auteur zet de lezer aan het denken door net niet alles te vertellen. Ik las dit boek zeker graag, maar fronste af en toe de wenkbrauwen en stelde me de vraag: waar wilt de schrijfster naartoe? Het einde is niet te voorspelbaar en rondt het geheel wel mooi af.